Ένας όμορφος επιβλητικός ναός στη χάρη του Ταξιάρχη μας βρίσκεται στα γραφικά πέτρινα σοκάκια στο κεντρικό παλιό Αϊβαλί.
Εκεί όπου το ελληνικό στοιχείο μένει αναλλοίωτο στον χρόνο και βλέπεις πως συνυπάρχουν οι δύο κουλτούρες, της Ελλάδας και της Τουρκίας, όπως κάποτε συνυπήρχαν και οι άνθρωποί τους.
Στις ίδιες γειτονιές, στους ίδιους μαχαλάδες, στα ίδια σπίτια, στα ίδια καφενεία, στο ίδιο παζάρι.
Σήμερα όμως αν και το στοιχείο της συνύπαρξης δεν μας πρόδωσε, κάτι λείπει…
Από τα μισογκρεμισμένα σπίτια που κάποτε τα φρόντιζαν οι προγιαγιάδες μας, από τους πέτρινους δρόμους που κάποτε έπαιζαν, μικρά παιδάκια, οι πρόγονοί μας πριν την καταστροφή και τον διωγμό του 1922.
Πριν εγκατασταθούν μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους μας στο νέο Αϊβαλί στη γειτονική Λέσβο, τις Νέες Κυδωνίες (στα ελληνικά Κυδωνίες=Αϊβαλί) ή Μπαλτζίκι (όπως λέγεται το χωριό στα τούρκικα), συνήθιζαν να προσεύχονται στον Ταξιάρχη τους στα ίδια χώματα.
Εκεί που χιλιάδες άνθρωποι άφησαν την ψυχή τους και εμείς σαν νεότεροι οφείλουμε να τιμάμε τη μνήμη τους, κρατώντας ζωντανό το κομμάτι της ιστορίας μας.
Στον αγαπημένο μου «Αϊβαλιώτη» Ταξιάρχη που φέτος κατάφερα να τον εντοπίσω και να τον επισκεφθώ, εκεί στο ανηφορικό σοκάκι που λίγο πιο πέρα, έμενε και η δική μου προγιαγιά με την οικογένειά της σε ένα όμορφο διώροφο σπίτι.
Δείτε τις φωτογραφίες και αν μπορείτε επισκεφθείτε το. Για εμάς παραμένει εκκλησία, ακόμη και αν το ονόμασαν μουσείο.
Η είσοδος γίνεται πληρώνοντας μόνο με μετρητά σε τοπικό νόμισμα στο ποσό των 40 λιρών.
