Πώς μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι; Είναι ένα ερώτημα το οποίο απασχολεί σχεδόν όλους μας κατά καιρούς στη ζωή μας.
Ένα ερώτημα που θα κάνεις ανάμεσα σε μια παρέα, αλλά ακόμη και μ’ έναν άγνωστο άνθρωπο που θα συναντήσεις για πρώτη φορά.
Αυτό συνέβη και σε ‘μένα πρόσφατα στο καφέ της γειτονιάς μου ένα Κυριακάτικο πρωινό. Ήταν ακόμη ήσυχα στον χώρο, όταν πλησίασα το μοναδικό τραπέζι που ήταν ιδανικό για να μπορέσω να εργαστώ με τον υπολογιστή μου.
Χαμογέλασα στην κυρία πλησιάζοντας την στο τραπέζι που καθότανε για να το μοιραστώ μαζί της. Είχε ανοίξει τα χαρτιά της και δούλευε πάνω σε μια παρουσίαση.
- «Δεν έχουμε ωράριο, ακόμη και Κυριακές δουλεύουμε», μου είπε.
- «Σας καταλαβαίνω», της απάντησα, εξηγώντας ότι και εγώ βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση.
Συνέχιζε να επικρατεί ηρεμία, χωρίς δυνατή μουσική και βαβούρα, όταν άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι των σκέψεων μου για να τις αποτυπώσω στο τέλος του μήνα στο χαρτί.
Μετά από αρκετή περισυλλογή και γράψιμο και των δυο μας – και σύντομες κουβεντούλες – η κυρία που συναντούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου στο τραπέζι μιας καφετέριας, μου απεύθυνε το ερώτημα:
- «Πώς μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι τελικά»;
- «Θα σας πω. Το διάβασα και έχω την απάντηση. Με την απλότητα, λένε, μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι».
- «Να είμαστε απλοί. Αυτό θα σου έλεγα και εγώ από μόνη μου», μου είπε ευχάριστα ξαφνιασμένη. «Δεν το έχω διαβάσει κάπου, αλλά το σκέφτηκα. Με την απλότητα…».