Με αφορμή την αδίστακτη δολοφονία του άοπλου Αφροαμερικανού George Floyd στις 25 Μαΐου 2020 στη Μινεάπολη των ΗΠΑ από λευκό αστυνομικό, μπροστά στα μάτια περαστικών, οι οποίοι βιντεοσκοπούσαν το έγκλημα μίσους, προκλήθηκε δικαίως θύελλα αντιδράσεων από την κοινή γνώμη. Ο αστυνομικός, έπειτα από βίαιη σύλληψη του θύματος χωρίς να προβάλει αντίσταση, είχε ακινητοποιήσει κάτω στο δρόμο τον αδικοχαμένο George, πιέζοντας τον με το γόνατο στο λαιμό για λίγα λεπτά. Αρκετά, για να ξεψυχήσει στην άσφαλτο ικετεύοντας για λίγο οξυγόνο. “Please, i can’t breath officer. Don’t kill me”, ήταν τα τελευταία λόγια του “ευγενικού γίγαντα”, όπως τον αποκαλούσαν οι άνθρωποι του, λόγω της σωματικής του διάπλασης ύψους δύο μέτρων. Λόγια που δεν συγκίνησαν καθόλου τον αστυνομικό, ούτε τους τέσσερις συναδέλφους του, οι οποίοι βρίσκονταν δίπλα του. Αντίθετα, με έντονο ζήλο ο αστυνομικός καμαρώνει στην κάμερα για το “κατόρθωμά” του. Είχε πιάσει τον “κακό” και τον τιμωρούσε, όπως έδειχνε να σκέφτεται.
Η νόμιμη, αστυνομική βία έγινε αποδεκτή από τους περαστικούς, όπως όλα δείχνουν. Κανείς δεν τόλμησε να έρθει σε έμπρακτη ρήξη με τον αστυνομικό, ο οποίος με εμμονή πίεζε την αναπνοή του θύματος. Άλλωστε, ο αστυνομικός ήταν ένοπλος και είχε το έννομο δικαίωμα να ασκήσει βία και να κάνει επίδειξη δύναμης σε όποιον τολμούσε να του πάει κόντρα.
Μπροστά στα μάτια μας άνθρωποι ξεψυχούν και κάποιοι προσπαθούν να αποτυπώσουν την καλύτερη λήψη, για να δημοσιεύσουν το γεγονός. Φαίνεται πως η “αποκλειστικότητα” ενός βίντεο κοστίζει περισσότερο από τη σωτηρία μιας ανθρώπινης ζωής. Αναρωτηθήκαμε, όμως ποτέ μήπως με την ανοχή μας συμβάλλουμε και εμείς στο έγκλημα; Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Διδαχθήκαμε από το πανεπιστήμιο, ως δημοσιογράφοι να είμαστε αντικειμενικοί και να μην παρεμβαίνουμε στην αλήθεια. Διδαχθήκαμε επίσης, από τον Καθηγητή μας και Πρόεδρο της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας στην Κύπρο, κύριο Γιώργο Παυλίδη να μην παραβιάζουμε τα άρθρα του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, και στην συγκεκριμένη περίπτωση τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως το σεβασμό στα προσωπικά δεδομένα, στον πόνο και στο πένθος.
Όμως, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, παγκοσμίως, κατακλύζονται τις τελευταίες ημέρες από την απευθείας μετάδοση της δολοφονίας του George. Θυμός και θλίψη για το έγκλημα, εκφράστηκαν από τους καταναλωτές της πληροφορίας προς τον ρατσισμό και την εξουσία. Και μετά η ζωή συνεχίζεται. Η υποκρισία, ο ατομικισμός, η αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας συνεχίζονται. Άλλωστε, η βία, ο θάνατος, ο ανθρώπινος πόνος πουλάει. Και ορισμένοι είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν την αξιοπρέπεια τους για λίγη πρόσκαιρη κατανάλωση.
Τελικά, ποιος ευθύνεται για τέτοιου είδους εγκλήματα σε δημόσια προβολή; Η διαφθορά των αστυνομικών αρχών, η αδιαφορία της κοινωνίας, η κερδοσκοπία των μέσων ενημέρωσης ή η ατομική ανοχή στην αδικία; Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας.
