Ημέρες γιορτινές που αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στα στόματα του κόσμου. Δώρα, έξοδοι, παρέες δεν είναι πάντα η συντροφιά όλων μας. Δεν είναι όλες οι γιορτές για όλους τους ανθρώπους το ίδιο.
Για μένα οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι να ελέγξω ξανά πόσο καλός άνθρωπος είμαι με τους γύρω μου.
Σε μια καθημερινή ζούγκλα, στην οποία συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας, γνωστοί και άγνωστοι. Στο όνομα της κατανάλωσης και της σπατάλης.
Που δεν μένει χρόνος για ηρεμία, ενσυναίσθηση και νοιάξιμο.
Εκεί όπου οι άνθρωποι χάνονται και μετά πάλι προσπαθούν να βρεθούν. Όσοι απέμειναν άνθρωποι ακόμα.
Ο χρόνος περνάει και παίρνει μαζί του υποσχέσεις, λόγια, ζήλια και ψέματα.
Ο νέος χρόνος έρχεται και φέρνει όνειρα, ελπίδα, πίστη και φως. Οι άνθρωποι το έχουν ανάγκη για να ζεστάνουν την καρδιά τους.
Πώς γίνεται να καλοπερνάς όταν στην πόλη σου υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε;
Πώς το επιτρέπεις;
Μόνιμες συμβουλές παντού για το «να αγαπάς τον εαυτό σου». Σε σημείο εγωπάθειας, διαπιστώνω.
Υπάρχει κάτι πιο εγωιστικό από αυτό; Τέρατα γίνονται όσοι το υιοθετούν. Χωρίς να σκέφτονται τον διπλανό τους.
Υπάρχει πιο ωραίο από το να προσφέρεις; Πονηρό πνεύμα – πάσχοντας αδελφός; Δεν το ξέρεις, αλλά φτάνει που έδωσες.
Καλή Χρονιά με καλοσύνη και ευγένεια. Ποτέ δεν ξέρεις τι έχει μέσα του αυτός που έχεις μπροστά σου. Μείνε άνθρωπος.
Φέρσου όπως θα ήθελες να σου φερθούν. Μην εύχεσαι. Να είσαι εκεί. Στα εύκολα και στα δύσκολα.
