Μπορεί οι απόψεις για την υιοθέτηση του όρου γυναικοκτονία να διίστανται ανάμεσα σε επαγγελματίες της νομικής, της δημοσιογραφίας, της κοινωνιολογίας, της εγκληματολογίας και άλλων σχετικών και μη πεδίων, ωστόσο η ένταση της «κραυγής» που αφήνουν πίσω τους αυτά τα εγκλήματα, είναι τόσο δυνατή που δεν επιτρέπεται να την αγνοήσουμε.
Παρά λοιπόν τις αντικρουόμενες απόψεις για το αν μια δολοφονία γυναίκας είναι προτιμότερο να αναφέρεται ως ανθρωποκτονία, γιατί και η γυναίκα είναι άνθρωπος, και όχι ως γυναικοκτονία, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι υπάρχει μια σειρά λανθασμένων αντιλήψεων γύρω από τον ρόλο της γυναίκας μέσα στην κοινωνία και στη σχέση της με τον άντρα, μέχρι και σήμερα, γεγονός που την καθιστά πιο ευάλωτη στα χέρια του.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι και η γυναίκα είναι άνθρωπος ή ότι η ποινή του δράστη σε περίπτωση δολοφονίας μιας γυναίκας ισοδυναμεί με αυτή της ανθρωποκτονίας, όμως η υιοθέτηση του όρου γυναικοκτονία βοηθά στην κατανόηση των εγκλημάτων κατά των γυναικών από άνδρα, με κύριο στόχο την πρόληψη του εγκλήματος.
Ναι, έχουν υπάρξει περιπτώσεις όπου η γυναίκα δολοφονείται από τον νυν ή πρώην σύζυγό ή σύντροφό της, όταν του ζητήσει να χωρίσουν.
Ναι, ο δράστης θεωρούσε πως αυτή η απόφαση έθιγε τον ανδρικό του εγωισμό, σύμφωνα με τις υποδείξεις της κοινωνίας, που δεν του επιτρέπουν να τον «ατιμάζει», και άλλες παράλογες απόψεις γύρω από την τιμιότητα μεταξύ των δύο φύλων.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι η γυναίκα είναι «κτήμα» του άντρα, ότι του «ανήκει» και έτσι οφείλει πάντα να τον «υπακούει» και να «δέχεται» – ανέχεται την όποια μορφή βίας της ασκεί. Ψυχολογική, συναισθηματική, οικονομική, λεκτική, σωματική αρκεί να είναι υπάκουη, γιατί αλλιώς θα την «τιμωρήσει».
Και όλες αυτές οι απειλές, η φρίκη και η ατιμωρησία, συχνά «υπό τις ευλογίες» της οικογένειας του δράστη, γιατί «έτσι είναι οι άντρες», «κάτι του έκανες και εσύ και τον προκάλεσες», και πολύ χειρότερα υπό την συνενοχή της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας και ολόκληρου του πλανήτη.
Γιατί δυστυχώς η βία κατά των γυναικών δεν έχει γεωγραφικά σύνορα, ηλικία, επάγγελμα, μορφωτικό ή οικονομικό επίπεδο. Δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στις γυναίκες, τις «χτυπάει» αλύπητα, γιατί πρόκειται για διεθνή μάστιγα.
Ναι, ακόμη και στις πιο προηγμένες πόλεις, στις «καλύτερες οικογένειες», η αλητεία των άνανδρων συζύγων ή συντρόφων δεν κάνει διακρίσεις. Τις χειραγωγούν με μαεστρία και έπειτα τις κακοποιούν πίσω από κλειστές πόρτες για να μην υπάρχουν θεατές, μιας και είναι δειλοί και βρίσκονται παντού.
Και σε αυτή τη φρίκη, υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας. Όσο γυναίκες δεν μπορούν να ξεμπλέξουν από την εμμονή των δραστών και φοβούνται και την σκιά τους, όσο οι αριθμοί των θυμάτων αυξάνονται δραματικά, τόσο θα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για να χρησιμοποιούμε τη λέξη γυναικοκτονία.
Μέχρι να κατανοήσουμε όλοι μας τον συμβολισμό και την αναγκαιότητα του όρου, να γίνουν υγιείς οι σχέσεις και η λίστα με τα ονόματα των γυναικών που ξεψύχησαν επειδή ήταν γυναίκες να μικρύνει. Όχι ο όρος δεν τις μειώνει, αντίθετα τις προστατεύει. Μέχρι να μην τον έχει ανάγκη καμία.
Μέχρι τότε, γι’ αυτούς τους λόγους, είναι γυναικοκτονία.
Ποινικοποίηση γυναικοκτονίας: Τα οφέλη, οι αλλαγές και οι προβληματισμοί
