Το παγκόσμιο προσφυγικό ρεύμα παρουσιάζει δύο αφηγήματα: Το ένα του κακού μετανάστη που ήρθε “να μας πάρει τις δουλειές και να εγκληματίσει”, και το άλλο του κακόμοιρου μετανάστη που είναι κρίμα και εμείς ως απόγονοι προσφύγων οφείλουμε να τους συμπαρασταθούμε.
Όποιο και αν είναι το αφήγημα της προσφυγιάς, αυτή η εικόνα με συνέθλιψε. Ένα μικρό κοριτσάκι μόλις αποβιβάστηκε από μια ξύλινη βάρκα στην πόλη Αραουκίτα της Κολομβίας για να αποφύγει τα πυρά στρατιωτικών επιχειρήσεων από τον στρατό της Βενεζουέλας εναντίον παράνομων ενόπλων ομάδων Κολομβιανής καταγωγής στην παραμεθώρια περιοχή Απούρε, στη χώρα της τη Βενεζουέλα.
Έχει διασχίσει τον ποταμό Κουτούφι μαζί με άλλους περισσότερους από 6.000 ανθρώπους για να σωθούν. Βλέπεις ο φόβος για το άγνωστο είναι μικρότερος από τον φόβο του θανάτου. Και ας πρόκειται για ένα ταξίδι προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Γιατί γι’ αυτούς τους ανθρώπους όντως αυτή η ξύλινη ή πλαστική βάρκα μεταφέρει την ελπίδα τους. Μαζί με τα κύματα που σπρώχνουν την προσάραξή της σε ένα ασφαλές λιμάνι, εκεί όπου μπορεί ακόμα να χτενίζει τη “μαμά” της.
Αντίθετα με εκατοντάδες παιδιά μετανάστες στη Σουηδία, τα οποία έχουν παραιτηθεί από τη ζωή. Οι επιστήμονες το ονομάζουν σύνδρομο της παραίτησης, καθώς βρίσκονται καθηλωμένα στο κρεβάτι με σωματική αδράνεια και αρνητική διάθεση για μέρες ή μήνες.
Όποιο και αν είναι λοιπόν το αφήγημα ένα είναι το μήνυμα. Η δυστυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας που χτενίζεται από το μικρό κοριτσάκι. Κρατώντας στην αγκαλιά της ένα μωρό. Ακίνητη. Δεν ξέρω αν διακατέχεται από το σύνδρομο της παραίτησης, όμως αυτή η γυναίκα πρόσφυγας έχει ένα δικαίωμα: Το δικαίωμα στην ασφαλή ζωή. Και αυτό το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα κανένα αφήγημα δεν αξιώνεται να της το στερήσει.
Πληροφορίες από το Digital News.
