Οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από την Ασία και την Αφρική σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια αποτελούν ένα σοβαρό πλήγμα τόσο για τους ίδιους που εγκαταλείπουν τη χώρα τους όσο και για τους κατοίκους των χωρών φιλοξενίας τους. Ακόμη και η ίδια η ευρωπαϊκή πολιτική μοιάζει να είναι ακόμη προβληματική στο εν λόγω θέμα, αφού δεν υπάρχει μια ενιαία πολιτική για την ασφαλή διάσωση από τη θάλασσα και για την ομαλή κατανομή και ένταξή τους στις χώρες της Ευρώπης. Συνολικά, 953 καταγεγραμμένοι θάνατοι μεταναστών σημειώθηκαν στη Μεσόγειο Θάλασσα από την 1η Ιανουαρίου έως τις 23 Σεπτεμβρίου 2019, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Συγκεκριμένα, από το 2016 έως σήμερα έχει μειωθεί ο καταγεγραμμένος αριθμός πνιγμών στη Μεσόγειο. Αναλυτικότερα, το 2016 οι πνιγμοί ανήλθαν στους 3.557, το 2017 στους 2.671 ενώ το 2018 στους 1.845. Τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν έναν «σκοτεινό αριθμό», όπως μας ανέφερε σε συνέντευξη τον Σεπτέμβριο 2019 η λειτουργός επικοινωνίας της μη κυβερνητικής οργάνωσης SOS Mediterranee κ. Αύρα Φιαλά. «Αυτοί είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε ότι πνίγηκαν και όχι ο πραγματικός αριθμός των νεκρών λόγω της έλλειψης ικανοποιητικού αριθμού σωστικών πλοίων στη Μεσόγειο», ανέφερε.
Από την Αμμόχωστο
Η Αύρα είναι μια νέα κοπέλα από την Κύπρο η οποία αποφάσισε να ασχοληθεί με την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους πρόσφυγες και μετανάστες της Κεντρικής Μεσογείου μέσα από ένα πλοίο. «Ο λόγος που αποφάσισα να δράσω μέσω αυτής της δουλειάς που κάνω στη θάλασσα είναι επειδή νιώθω ότι ως Ευρωπαίος πολίτης είναι χρέος μου και με αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι είναι η απάντηση σε κάθε είδους λαϊκισμό, ρατσισμό και μίσος που υπάρχει τώρα στην Ευρώπη. Είναι η απάντηση ελπίδας που μένει από απλούς πολίτες, οι οποίοι δρούμε σε κάτι που θεωρούμε άδικο και τραγικό σε μια στιγμή της ιστορίας, κατά την οποία τα κράτη μας δεν λαμβάνουν μέτρα», σημειώνει. «Ασχολήθηκα με το προσφυγικό γιατί η οικογένειά μου κατάγεται από την Αμμόχωστο. Σε μια στιγμή χάνεις τα πάντα. Φεύγεις για να σώσεις τη ζωή σου και νιώθω πως έχω, λοιπόν, χρέος να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους», συμπλήρωσε. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξυπνούν μια μέρα να πούνε ότι θα πάνε στην Ευρώπη. Συνήθως δεν ξέρουν ότι υπάρχει θάλασσα, νομίζουν ότι είναι ποτάμι. Στη Λιβύη όλοι έχουν υποστεί βασανιστήρια. Είναι ευάλωτα άτομα και δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες. Στη διάσωση που κάναμε τον Αύγουστο υπήρχαν ακόμη και 13 χρονών ασυνόδευτα παιδιά», πρόσθεσε.
Πρώτη επαφή
Το 2014 είχαν φθάσει οι πρώτες βάρκες με τους πρόσφυγες από τη Συρία απευθείας στην Κύπρο και άνοιξε για πρώτη φορά το Κέντρο Φιλοξενίας στην Κοκκινοτριμιθιά. Ήταν η στιγμή που η Αύρα αποφάσισε να ενταχθεί στον Ερυθρό Σταυρό και να παρέχει εθελοντικά κάθε μέρα για τέσσερις μήνες τη διανομή ρούχων και φαγητού στους πρόσφυγες που διέμεναν εκεί. Στη συνέχεια εργάστηκε σχεδόν για έναν χρόνο σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το 2015 ταξίδεψε εθελοντικά μέχρι τη Λέσβο.
Η εμπειρία στη Λέσβο
Στo νησί της Λέσβου υπήρχε και υπάρχει μέχρι σήμερα μεγάλος αριθμός μη κερδοσκοπικών οργανισμών, καθώς και εθελοντών από όλο τον κόσμο, μιας και οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία είναι συνεχείς. Η Αύρα συμμετείχε σε μια διεθνή οργάνωση ως λειτουργός επικοινωνίας, παρέχοντας περισσότερο πρακτική πληροφόρηση στους ανθρώπους που έφταναν στη Λέσβο. Υπήρχε μια ιστοσελίδα όπου έγραφαν όλες τις πληροφορίες τις οποίες χρειάζονταν, το πού ακριβώς βρίσκονται ή αν υπάρχει σύνδεση στο διαδίκτυο για να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους. «Έβλεπαν το καράβι στο λιμάνι της Μυτιλήνης με την ονομασία Βενιζέλος και νόμιζαν ότι θα ταξιδέψουν στη Βενεζουέλα», ανέφερε. Στην Ελλάδα, εξηγεί η Αύρα, υπάρχει έντονη ψυχολογική κούραση. Όσο και να θέλεις να βοηθήσεις, οι αποφάσεις εγκρίνονται από τις Βρυξέλλες. Στη Μόρια της Λέσβου επικρατούσαν οι χειρότερες συνθήκες διαβίωσης λόγω του μεγάλου αριθμού προσφύγων που υπερβαίνουν την προβλεπόμενη χωρητικότητα του κέντρου φιλοξενίας. «Υπήρχαν αντίσκηνα μέσα στη βροχή και το χιόνι, δεν υπήρχαν τουαλέτες ούτε αποχετεύσεις. Τα παιδιά ζούσαν μέσα στο κρύο. Δεν ήταν ανθρώπινες οι συνθήκες», τόνισε, ενώ επισημαίνει πως στη Λέσβο υπάρχουν περισσότερες γυναίκες και παιδιά γιατί είναι πιο εύκολο και σύντομο το ταξίδι.
Ανθρωπιστική κρίση
«Υπάρχει τεράστια ανθρωπιστική κρίση. Ο κόσμος έχασε το ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπό του λόγω και της οικονομικής κρίσης. Υπάρχει τεράστια προπαγάνδα από ακροδεξιά Μέσα, τα οποία λένε πως πρόκειται για εισβολή μεταναστών από το Πακιστάν, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ουγκάντα ή την Κένυα», λέει η Αύρα. «Η Ευρώπη μπορεί να απορροφήσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Τα τελευταία χρόνια έρχονται μέσω Ιταλίας, Ισπανίας και Ελλάδας λόγω της γεωγραφικής τους θέσης. Η πρώτη χώρα στην οποία θα φθάσει ο μετανάστης είναι και η πρώτη χώρα από την οποία δικαιούται να ζητήσει άσυλο, σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου. Για την Αύρα, το πρόβλημα στην Ευρώπη είναι ότι «δεν υπάρχει μοίρασμα των ευθυνών». Οι μετανάστες θέλουν να καταλήξουν σε χώρες όπως είναι η Γερμανία, η Αγγλία, η Σουηδία, η Δανία, διότι ξέρουν ότι εκεί υπάρχουν θέσεις εργασίας. Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία αποτελούν πέρασμα γι’ αυτούς προς τη Βόρεια Ευρώπη. Άλλωστε χώρες, όπως η Γερμανία, έχουν απορροφήσει μεγάλο αριθμό προσφύγων και μεταναστών ως εργατικό δυναμικό. Ωστόσο, το γεγονός πως δεν υπάρχει κοινή πολιτική οδηγεί σε ακραία περιστατικά. «Στην Ελλάδα χωρίστηκαν οικογένειες που δεν μπορούσαν να περάσουν τα σύνορα και περίμεναν για οικογενειακή επανένταξη. «Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση μιας οικογένειας στην οποία μόνο η επτάχρονη κόρη πρόλαβε κυριολεκτικά να περάσει τα σύνορα και να ταξιδέψει ασυνόδευτη προς τη Γερμανία», θυμάται. Στην Κύπρο υπάρχει μεγάλος αριθμός αιτητών ασύλου. «Φέτος η χώρα μας είχε τις περισσότερες αιτήσεις ασύλου συγκριτικά με τον πληθυσμό. Συγκεκριμένα, είχε πάνω από 7.000 αιτήσεις, αλλά στην Κύπρο οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να απορροφηθούν κυρίως σε αγροτικές εργασίες όπως στον τομέα της γεωργίας και της κτηνοτροφίας», ισχυρίζεται η λειτουργός επικοινωνίας της μη κυβερνητικής οργάνωσης SOS Mediterranee.
Η ζωή στο πλοίο Ocean Viking
Το πλοίο, στο οποίο ταξιδεύει η Αύρα στην Κεντρική Μεσόγειο με σκοπό τη διάσωση των ναυαγών, κυρίως μεταναστών που φεύγουν από τη Λιβύη, ονομάζεται Ocean Viking και ανήκει στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό SOS Mediterranee. Η Γαλλία, η Ιταλία, η Ελβετία και η Γερμανία είναι οι χώρες στις οποίες ανήκει ο οργανισμός, ενώ ενοικιάζει το πλοίο από τη Νορβηγία. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα εμπορικό πλοίο μεγάλης χωρητικότητας. Ο οργανισμός σε συνεργασία με ειδικούς αρχιτέκτονες και τους συνεργάτες του, Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, τοποθέτησαν κοντέινερ με μόνωση ώστε να μπορούν να φιλοξενηθούν 200 με 300 άτομα. Ειδικότερα, υπάρχουν ξεχωριστά κοντέινερ για τις γυναίκες, οι οποίες αποτελούν συνήθως το 10% του συνολικού αριθμού και ξεχωριστά για τους άνδρες, οι οποίοι αποτελούν τις περισσότερες φορές το μεγαλύτερο μέρος με ποσοστό 90%. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, είναι υψίστης σημασίας να αποβιβάζονται σε ένα ασφαλές λιμάνι το συντομότερο δυνατόν μετά τη διάσωσή τους από τη θάλασσα. Τον τελευταίο χρόνο μετά την αποβίβασή τους οι άνθρωποι διανέμονται σε διάφορες χώρες. Τον Αύγουστο διανεμήθηκαν μετά την αποβίβαση στη Μάλτα, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο, τη Ρουμανία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. «Χρειάστηκαν δύο εβδομάδες μέσα στο πλοίο για να τους αποβιβάσουμε σε ένα ασφαλές λιμάνι, όπως είναι της Λαμπαδούσας στην Ιταλία ή της Μάλτας». Δεν είναι λίγες οι φορές που οι διασώστες ανασύρουν από τη θάλασσα ανθρώπους νεκρούς. Τα πτώματα θάβονται από τις τοπικές αρχές σε τεράστια νεκροταφεία, αναγράφοντας μόνο έναν αριθμό και την ημερομηνία της ταφής. «Δεν υπάρχει όνομα γιατί δεν μπορεί να γίνει ταυτοποίηση», λέει η Αύρα. Η ίδια σχολιάζει ότι λόγω του μεγάλου αριθμού των νεκρών υπάρχει πλέον κινητοποίηση για να ταυτοποιηθούν τα πτώματα, τα οποία αποβιβάζονται από τα πλοία διάσωσης στα ευρωπαϊκά λιμάνια, μέσω εξέτασης DNA.
Χρηματοδότηση από πολίτες
Τα έσοδα για τη συντήρηση και τη λειτουργία του πλοίου γίνονται από εισφορές πολιτών σε διάφορες χώρες. Συγκεκριμένα, τον περασμένο μήνα ο Δήμος του Παρισιού πρόσφερε 150.000 ευρώ, ενώ χρήματα πρόσφεραν και εκκλησίες από τη Γερμανία. Τα περισσότερα χρήματα έρχονται από τη Γαλλία, όπου υπάρχει μεγάλη στήριξη από διάφορους μουσικούς, συγγραφείς ή πολιτικούς. Κατά την Αύρα, τα έξοδα του πλοίου ανέρχονται σε 14.000 ευρώ την ημέρα, συμπεριλαμβανομένων των μισθών του πληρώματος. Το πλήρωμα αποτελείται από σχεδόν 30 άτομα. Το προσωπικό του πλοίου περιλαμβάνει διασώστες, γιατρούς, μαία, νοσοκόμες, διεθνείς δημοσιογράφους, λειτουργό επικοινωνίας, ναύτες, μηχανικούς και τον καπετάνιο. Στο πλήρωμα «όλοι προερχόμαστε από διαφορετικούς επαγγελματικούς κόσμους. Για παράδειγμα, υπάρχει διασώστης που ήταν ψαράς. Αλλά όλοι έχουμε έναν κοινό στόχο». «Είμαστε μια ανθρωπιστική οργάνωση μακριά από πολιτικές εξαρτήσεις. Όλο το πλήρωμα είναι επαγγελματίες της θάλασσας και λαμβάνουμε αμοιβή». Η περίοδος εργασίας εντός του πλοίου είναι συνήθως τρεις συνεχόμενες εβδομάδες και έπειτα γίνεται αλλαγή του προσωπικού. Η αλλαγή αυτή είναι ζωτικής σημασίας, αν αναλογιστεί κανείς τις εικόνες που βιώνουν τα μέλη του πληρώματος και γι’ αυτόν τον λόγο παρακολουθούνται από ψυχολόγο την περίοδο που βρίσκονται στη στεριά.
Από τη διάσωση μέχρι την παροχή βοήθειας
«Είναι τρομερό δίλημμα να αποφασίσεις ποιον θα σώσεις. Ένας διασώστης μού είπε: δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο του ανθρώπου που δεν μπόρεσα να σώσω».
Η οργάνωση έχει διασώσει συνολικά σχεδόν 30 χιλιάδες άτομα μέσα στα τρία χρόνια λειτουργίας της, με το προηγούμενό της πλοίο το Aquarius. «Έχουν υπάρξει πολύ άσχημες διασώσεις», ανέφερε η Αύρα, εξηγώντας το τελετουργικό της διάσωσης: «Πρώτα δίνουν τα σωσίβια σε όλους και έπειτα επιβιβάζονται στο πλοίο ανά δεκαπέντε άτομα, αφού πρώτα μπουν στα ταχύπλοά μας. Προτεραιότητα έχουν οι σοβαρά ασθενείς, οι γυναίκες και τα παιδιά. Αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει ώρες. Οι συνεργάτες μας από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα γράφουν το όνομα, την ηλικία τους και τους δίνουμε να φορέσουν ένα βραχιολάκι στο χέρι. Αρχικά όλοι φοράνε ένα κόκκινο». Σύμφωνα με την Αύρα υπάρχει διαφορετικό χρώμα για κάθε κατηγορία. Οι ασυνόδευτοι ανήλικοι φοράνε κίτρινο βραχιόλι, οι ευάλωτες ομάδες γαλάζιο. «Το πώς κατατάσσεται κάποιος στην ευάλωτη ομάδα γίνεται έπειτα από συζήτηση μαζί τους. Για παράδειγμα, στις ευάλωτες ομάδες ανήκουν όσοι υπέστησαν βασανιστήρια ή ήταν καταζητούμενοι στη χώρα τους. Η λίστα με τα στοιχεία των ανθρώπων που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες γίνεται πριν από την αποβίβασή τους στο λιμάνι και τα στοιχεία τους δίνονται στις διάφορες οργανώσεις και αρχές.
Η διαδικασία
Στην πλειονότητά τους οι ναυαγοί είναι ανήλικοι και νέοι άνδρες ηλικίας 13, 16, 19 ετών, λίγες γυναίκες και έχει τύχει να υπάρξει και μωρό ενός έτους στη διάσωση του Αυγούστου. «Δεν υπάρχουν ούτε μετανάστες, ούτε πρόσφυγες. Για εμάς είναι όλοι ναυαγοί. Και μπορεί στη θέση αυτή να βρεθεί ο κάθε ένας από εμάς. Η διάσωση ναυαγού είναι υψίστης σημασίας», λέει η Αύρα, και διερωτάται: «Πρέπει να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για κάτι που έχει νομικό υπόβαθρο; Αν τον αφήσω στη θάλασσα νεκρό είναι όπως το αυτοκινητικό δυστύχημα. Και όταν περιμένουμε εβδομάδες να τους αποβιβάσουμε μου θυμίζει την περίπτωση, που ένα ασθενοφόρο δεν μπορεί να βρει διαθέσιμο νοσοκομείο για κάποιον ο οποίος κινδυνεύει από βέβαιο θάνατο. Πρέπει να αλλάξει η συνείδηση του κόσμου. Να γνωρίζει ότι τα πράγματα είναι απλά και τραγικά». Αρκετές φορές, σύμφωνα με την Αύρα, είναι θέμα χρόνου να διαλυθεί η βάρκα, να κοπεί στα δύο και να πάρει μαζί της στον βυθό κάποιους που τυχαία δεν πρόλαβαν να επιβιβαστούν στο πλοίο. «Είναι τρομερό δίλημμα να αποφασίσεις ποιον θα σώσεις. Ένας διασώστης μού είπε: δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο του ανθρώπου που δεν μπόρεσα να σώσω. Είναι όλες εικόνες που θα στοιχειώνουν για πάντα το μυαλό μου».
Υπήρξε περίπτωση κατά την οποία μέσα σε τέσσερις ημέρες επιβιβάστηκαν στο πλοίο 356 άτομα από τη θάλασσα. Τα περισσότερα άτομα ήταν ανήλικα αγόρια ασυνόδευτα μεταξύ 13 και 17 ετών. Βρίσκονταν για τρεις ημέρες μέσα σε μία βάρκα στη μέση της θάλασσας χωρίς νερό και φαγητό. Όταν επιβιβάστηκαν στο πλοίο με τη βοήθεια των διασωστών, το πλοίο παρέμεινε για 14 μέρες μέσα στη θάλασσα μέχρι να δοθεί η εντολή σε ποιο λιμάνι θα αποβιβαστούν οι μετανάστες. «Δεν μας άφησαν να περάσουμε τα χωρικά ύδατα». Τελικά, μετά από δύο εβδομάδες παραμονής μέσα στο πλοίο αποβιβάστηκαν στη Μάλτα. «Δεν μας απασχολούν οι κατηγορίες ανθρώπων. Αυτά απασχολούν τις αρχές. «Για εμάς υπάρχει μόνο μία προτεραιότητα. Να σώσουμε αυτούς τους ανθρώπους που ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον το οποίο θα είναι ενδεχομένως κάποια στιγμή για τον κάθε έναν από εμάς αβέβαιο και ίσως να βρεθούμε στην ίδια θέση», τόνισε η Αύρα.
Νόμος της Θάλασσας
Μια διάσωση έχει ολοκληρωθεί όταν μέχρι και ο τελευταίος ναυαγός αποβιβαστεί το συντομότερο δυνατόν σε ασφαλές λιμάνι. Όταν υπάρχει ναυαγός πρέπει οπωσδήποτε να σωθεί, σύμφωνα με τον Νόμο της Θάλασσας, εξηγεί η Αύρα. «Δεν θέλουμε να μας θεωρούν ήρωες. Καλύπτουμε το έλλειμμα που υπάρχει. Είναι μια δουλειά που θα έπρεπε να κάνουν τα ευρωπαϊκά κράτη. Μακάρι να μην υπήρχε αυτή η ανάγκη. Να χάσουμε τη δουλειά μας χθες». Η εκπρόσωπος του SOS Mediterranee έχει να διηγηθεί πολλά περιστατικά. Όπως τη συγκλονιστική ιστορία της Mary Joe’s, μιας Αμερικανίδας νοσοκόμας 62 ετών η οποία είχε ενταχθεί στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα κατά τη διάρκεια των πολέμων στην Αφρική. Μια ημέρα που είχε γίνει η διάσωση στο πλοίο, η Mary Jo περιέγραφε τη σωτηρία της στον πόλεμο του Νταρφούρ στο Νότιο Σουδάν από έναν ντόπιο άνδρα. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας της, ένα αγόρι 17 ετών κατάλαβε ότι αυτή βρισκόταν στο χωριό του και ότι ο πατέρας του ήταν αυτός που της έσωσε τη ζωή τότε. Την περίοδο αυτή που η νοσοκόμα εξιστορούσε τη διάσωσή της, ο ανήλικος ήταν μόλις δύο ετών. Ο μικρός μεγάλωσε γνωρίζοντας την ιστορία αυτής της γυναίκας. Θυμόταν από τότε τις μπάρες για ενέργεια που έδιναν σε ανθρώπους με υποσιτισμό. Αυτό το παιδί γεννήθηκε σε πόλεμο. Δύο χρονών έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο του Νταρφούρ, μετά καθώς μεγάλωνε έχασε τη μητέρα του και τα αδέρφια του. Ενώ ο πόλεμος συνεχιζόταν, για να τον αποφύγει διέσχισε το Σουδάν, το Τσαντ και κατάφερε να φθάσει στη Λιβύη. Εκεί νόμιζε ότι θα βρει μια δουλειά για να επιβιώσει, αλλά αντιθέτως τον βασάνισαν. «Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έρχονται στην Ευρώπη», σημείωσε η Αύρα.
Αλλαγή πολιτικής στάσης
Η Αύρα θεωρεί πως το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους μετανάστες είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης, αλλά και η ρατσιστική πολιτική που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί σε πολλές χώρες. «Στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλη προπαγάνδα στα μέσα επικοινωνίας από ρατσιστικά κινήματα. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γαλλία, μέσω συγκεκριμένων πολιτικών, προωθείται έντονα το ρατσιστικό στοιχείο από ακροδεξιά στοιχεία. «Υπάρχει ανάγκη για απορρόφηση. Δεν είναι θέμα αν μπορούν. Αυτό θα γραφτεί στην ιστορία και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν ήξερε, όπως είπε και ο Μπεχράκης. Υπάρχει συστηματική εγκληματοποίηση της δράσης μας με ποινικές διώξεις και πρόστιμα». Η Αύρα υπογράμμισε ότι η Ευρώπη μπορεί να απορροφήσει μετανάστες. Όμως, επικρατεί μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, και λόγω της μεγάλης της διάρκειας έχει χαθεί το ανθρώπινο ενδιαφέρον. «Η αδιαφορία είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα. Γι’ αυτό και είναι σε έξαρση ο λαϊκισμός. Η Μεσόγειος έχει καταντήσει ένα τεράστιο νεκροταφείο. Πώς γίνεται η Ευρώπη που είναι η πιο εύφορη ήπειρος να τους αφήνει να πεθαίνουν;», διερωτήθηκε. «Δεν γίνεται δίκαιη διανομή των ευθυνών. Το πρόβλημα είναι ότι ξεχνάμε την ιστορία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ξέραμε, ότι δεν γνωρίζαμε. Απλώς κάποιοι άνθρωποι είναι τυχεροί γιατί έτυχε να γεννηθούν με το σωστό χρώμα δέρματος και το σωστό διαβατήριο», πρόσθεσε.
Κινούμενη μηχανή για χρήματα
«Η Μεσόγειος είναι μια επικίνδυνη θάλασσα. Πέρσι υπήρχαν μεγαλύτερες ροές μέσω Γιβραλτάρ και Ισπανίας. Στην Κεντρική Μεσόγειο είναι το χειρότερο ταξίδι. Η θάλασσά της είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής μέσω της Λιβύης. Συγκεκριμένα, ένας μετανάστης από την Αφρική έχει διασχίσει τεράστιες αποστάσεις για να φθάσει στη Λιβύη, να μπει μέσα σε μια βάρκα, να διασχίσει τη Μεσόγειο και να φθάσει στην Ευρώπη. Ο Αφρικανός στη Λιβύη αντιμετωπίζεται ως μια «κινούμενη μηχανή για χρήματα, ως σκλάβος. Τους εκμεταλλεύονται, τους βασανίζουν με ζωντανές μεταδόσεις για να αποσπάσουν χρήματα από τις οικογένειές τους, τους βιάζουν». «Οι άνθρωποι αυτοί φοβούνται, είναι νηστικοί, αφυδατωμένοι, εξαντλημένοι. Υπήρχαν περιπτώσεις που βρίσκονταν για δύο-τρεις μέρες μέσα στη βάρκα χωρίς φαγητό και σωσίβια. Γι’ αυτόν τον λόγο όταν επιβιβαστούν στο πλοίο τούς αφήνουμε να κοιμηθούν για μερικές ώρες. Νιώθουν ότι δεν βρίσκονται πλέον σε κίνδυνο, είναι χαρούμενοι για τη διάσωσή τους και έπειτα τους εξηγούμε ποιοι είμαστε και ότι είναι ασφαλείς».
