Σε λίγες εβδομάδες, ακούγεται ότι, η ζωή μας θα αρχίσει να μπαίνει σταδιακά ξανά στους «κανονικούς» της ρυθμούς. Να μου πεις, ποιος ορίζει την κανονικότητα. Στους ρυθμούς δηλαδή προ καραντίνας, πανδημίας και κρίσης. Κρίση υγείας, οικονομίας αλλά και ηθικής. Όταν περάσει αυτή η κακιά ανάμνηση της καραντίνας, ένα θα θυμόμαστε. Ότι αντί να είμαστε μονιασμένοι για να αντλήσουμε δύναμη, από τον εγκλεισμό, αρχίσαμε το διαγωνισμό του μεγαλύτερου συμπλεγματικού, κατακαημένου ανθρωπάκου. Αντί να μείνουμε αγαπημένοι, παρά τη διαφορετικότητά μας τα βάλαμε με τον συνάνθρωπο μας. Κοιτάξαμε αυστηρά τους νέους κανόνες. Και βάλαμε στο περιθώριο τις πραγματικές μας ανάγκες, για πίστη και ελπίδα.
Ποιος καθορίζει το νόμιμο; Το ηθικό; Το δημόσιο συμφέρον; Ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για τις συνθήκες, στις οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν μερικά εκατομμύρια συνάνθρωποι μας σε όλο τον πλανήτη, εξαιτίας της φτώχειας; Άραγε όλοι όσοι ενδιαφέρθηκαν δήθεν για τον κίνδυνο, τον οποίο διατρέχουν οι πιστοί κατά τον Εκκλησιασμό τους, και με τόσο μένος κατηγορούν τη θρησκεία, ενδιαφέρθηκαν το ίδιο και για τα παιδιά που πεθαίνουν λίγο παρακάτω: στο Κονγκό; Μιλώντας με μία φίλη μου εκεί, και ρωτώντας την πως είναι η κατάσταση λόγω κορωνοϊού, ένιωσα ντροπή. «Γίνεται της τρελής εδώ, μου απάντησε, ο κορωνοϊός είναι το λιγότερο». Γιατί εκεί δεν υπερτερεί ο κορωνοϊός. Γιατί εκεί οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, τον ιό έμπολα, την επιδημία ιλαράς, τη φυματίωση, τον υποσιτισμό, τον πόλεμο και τις συγκρούσεις.
Μήπως τελικά το δημόσιο συμφέρον που διατυμπανίζουν ότι θέλουν να διαφυλάξουν, είναι απλά το προσωπικό τους συμφέρον; Γιατί κατασκεύασαν διατάγματα, τα οποία καταπατούν τη δημοκρατία, την ελευθερία και τα ατομικά μας δικαιώματα; Συμφωνώ να υπάρχει πρόληψη κατά της πανδημίας, αλλά να τηρείται από όλους ίσα και δίκαια. Και όχι μια καραντίνα κατ’ εξαίρεση για τους προνομιούχους του «χωριού»!
