Ζήτησα μια θέση στη ζωή, μια ευκαιρία για να σας αποδείξω ότι και εγώ μπορώ να τα καταφέρω. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, διέπρεψα με τους βαθμούς μου, ξεχώρισα από τους συμφοιτητές μου. Επόμενο βήμα; Η αγορά εργασίας υποθέτω…! Εκτός αν η κινητική αναπηρία μου, είναι αφορμή για να με καταστήσετε ανίκανο άνθρωπο να φέρω εις πέρας τις επιθυμίες σας. Γιατί η ζωή τρέχει, και εμείς τρέχουμε καταϊδρωμένοι να προλάβουμε τις εξελίξεις. Και εγώ πρέπει να τρέξω. Και λέτε ότι δεν σας προλαβαίνω. Εγώ όμως μπορώ. Μπορώ να σας φτάσω και να σας ξεπεράσω. Τρέχει το μυαλό μου. Τρέχουν τα όνειρα μου. Η όρεξη μου για δημιουργικότητα. Και διεκδικώ και εγώ μια θέση στην επαγγελματική καταξίωση. Γιατί είμαι ίσος άνθρωπος, σε μια άνιση κοινωνία. Η ζωή μου δεν έχει μικρότερη αξία από τη δική σου. Άλλωστε, είμαστε όλοι ξεχωριστοί μέσα στην διαφορετικότητά μας. Και εγώ βρίσκομαι εδώ, να αποδείξω ότι αξίζω. Να αποδείξω τα αυτονόητα. Αυτό με κουράζει πιο πολύ. Να πρέπει να τρέξω για να κουρντίσω το μυαλό σας. Πριν προλάβετε να με προσπεράσετε. Όμως σας έφθασα και θέλω να πορευτούμε δίπλα δίπλα. Όχι με αποστάσεις. Στους χάρτες του μυαλού δεν υπάρχουν πανδημίες. Δεν απαιτούνται μάσκες, γάντια, αντισηπτικά. Χρειάζονται μόνο μυαλά με ανοιχτές πόρτες κόντρα στην απομόνωση. Αν ζητήσεις από ένα ψάρι να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του, πιστεύοντας ότι είναι ανίκανο. Όμως το ψάρι μπορεί να ζει κάτω από το νερό, κάτι που είναι αδύνατο για μια μαϊμού. Συνεπώς, ποιος καθορίζει την ικανότητα ή την ευφυΐα κάποιου άλλου; Όλοι είμαστε εδώ για να συμπληρώσουμε το παζλ αυτού του κόσμου. Όλοι διαφορετικοί, μα όλοι χρήσιμοι και ίσοι στις ευκαιρίες. Διεκδικώ μια ζωή με αξιοπρέπεια. Όχι τον οίκτο σας. Γι’ αυτό, με συγχωρείτε, σας παρακαλώ κάντε μου λίγο χώρο, χωράω και εγώ!
