Η αδιανόητη εγκληματική ανευθυνότητα, η οποία στοίχισε τη ζωή δεκάδων ανθρώπων στο σιδηροδρομικό δυστύχημα που σημειώθηκε τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου στα Τέμπη, ανήκει στην κατηγορία των εγκλημάτων λευκού κολάρου.
Στα βαγόνια του τρένου δεκάδες νέοι άνθρωποι έκαναν τη βραδινή διαδρομή Αθήνας – Θεσσαλονίκης μετά το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας για να επιστρέψουν στη φοιτητική τους εστία.
Νεαροί φοιτητές στην πλειοψηφία τους επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, να προλάβουν να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους για να τις υποβάλουν εγκαίρως, να δουν τους φίλους τους, να ζήσουν.
Επιβάτες κατά μέσο όρο 25 ετών γεμάτοι όνειρα για ζωή. Μια ζωή την οποία την έκοψε βίαια, η διαχρονική αδιαφορία των υπεύθυνων της εταιρείας, του σιδηροδρομικού δικτύου της Ελλάδας, των πολιτικών επί δεκαετίες στα έδρανα της Βουλής, των δημοσιογράφων που αγνοούσαν τα Δελτία Τύπου και τις απεργίες των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους της χώρας.
Τι είναι τα εγκλήματα λευκού κολάρου
Οι Κυβερνώντες, οι έχοντες την πολιτική και οικονομική εξουσία της Ελλάδας έχουν την ευθύνη αυτού του εγκλήματος. Τι είναι όμως τα εγκλήματα λευκού κολάρου;
Εγκλήματα λευκού κολάρου είναι τα εγκλήματα, τα οποία διαπράττονται από άτομα που διαθέτουν πολιτική, οικονομική εξουσία και υψηλή μόρφωση. Συνήθως οι δράστες φορούν κοστούμια και είναι ισχυρά πρόσωπα.
Διαπράττονται από εταιρείες και χαρακτηρίζονται ως μια μορφή οργανωμένου εγκλήματος. Ο λόγος της διάπραξης εγκλημάτων λευκού κολάρου είναι το ισχυρό οικονομικό όφελος, παρόλο που δεν έχουν άμεση μορφή βίας.
Σχεδιάζονται οργανωμένα πίσω από κλειστές πόρτες γραφείων, από δράστες που γνωρίζουν καλά τα παραθυράκια του νόμου και έχουν διασυνδέσεις. Επισύρουν την έντονη κοινωνική κατακραυγή, πλήττουν την αξιοπιστία του κράτους και κλονίζουν τις ανθρώπινες αξίες.
Η χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της
Ως αποτέλεσμα αυτού του εγκλήματος, η Ελλάδα και η Κύπρος θρηνούν τα παιδιά τους.
Κύριοι πολιτικοί οι εργοδότες σας είναι ο ελληνικός λαός και μόνον αυτόν πρέπει να υπηρετείτε και όχι τα προσωπικά οικονομικά συμφέροντα των λίγων.
Σιωπή. Τώρα πενθούμε. Τώρα ντρεπόμαστε για την κατάντια της αγαπημένης χώρας μας.
Που επιστρέφει σε σφραγισμένα κουτιά τα παιδιά στους γονείς τους, που δίνει στάχτες στους συγγενείς των εξαϋλωμένων θυμάτων, που ζούμε από τύχη μετά το ταξίδι μας με το τρένο.
Που δεν έχει το φιλότιμο να παραδεχτεί το έγκλημα που διέπραξε και ν’ αναλάβει τις ευθύνες της.
