Η Λέσβος τα τελευταία πέντε χρόνια έχει επωμιστεί όλο το βάρος της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης, από τη Συρία και άλλες ανατολικές και αφρικανικές χώρες. Από το 2015 μέχρι σήμερα, παλεύει να επιπλεύσει πάνω στο Αιγαίο, σαν πλατανόφυλλο στο πέλαγος, αλλά βυθίζεται. Μαζί με τις πλαστικές βάρκες, που έρχονται από την Τουρκία. Πνίγεται μαζί με τα άψυχα κορμιά των επιβατών που ξεβράζονται στις παραλίες της.
Οι κάτοικοι της Λέσβου προσπαθούν να επιβιώσουν, χωρίς καμία στήριξη από την Ελληνική κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ένωση ή την παγκόσμια κοινότητα, όλα αυτά τα χρόνια. Βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται. Τις επιχειρήσεις τους να κλείνουν. Μέσα από τις συνεχόμενες πυρκαγιές ελαιοδέντρων, βανδαλισμούς εκκλησιών, κλοπές κατοικιών, σφαγές ζώων, φραγές του οδικού δικτύου των περιχώρων της Μόριας. Μέσα από τη δυσφήμιση από τα μέσα ενημέρωσης, με απώτερη συνέπεια τη μείωση του τουρισμού. Δηλαδή της πηγής εσόδων του νησιού. Δεν είναι θέμα ρατσισμού. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού προς τα ελεύθερα και δημοκρατικά εδάφη που σε φιλοξενούν. Πρόκειται για ανθρωπιστική κρίση. Πρόσφυγες, μετανάστες και ντόπιοι, υποφέρουν από κοινού.
Αντί να γίνεται παγκόσμια άμεση δημοσίευση της πληγής της Λέσβου και κατακραυγή των γεγονότων, ας γίνει άμεση αποσυμφόρηση του νησιού. Γιατί οι συνθήκες διαβίωσης στη Μόρια είναι απάνθρωπες. Γιατί οι μετανάστες αξίζουν ως άνθρωποι, μια καλύτερη ζωή. Ελεύθεροι, παραγωγικοί και ευτυχισμένοι. Γιατί οι Λέσβιοι δικαιούνται μια ανάσα ελπίδας και ξεγνοιασιάς. Δεν χωράει άλλα πτώματα το Αιγαίο. Κάντε κάτι. Βρείτε τη λύση του προβλήματος και κόψτε το από τη ρίζα.
Μη γελιέσαι, το πρόβλημα είναι δίπλα σου. Και όσο και αν κάνεις πως δεν το βλέπεις, έρχεται στην πόρτα σου. Και είναι τόσο αδίστακτο που δεν θα σου χτυπήσει καν το κουδούνι για να σου ζητήσει την άδεια να εισέλθει. Θα σε πάρει και σένα μαζί του στο “βυθό”.
