Το τελευταίο διάστημα βρεθήκαμε όλοι έγκλειστοι μέσα στα σπίτια μας, να προσπαθούμε όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά και να εργαστούμε εξ αποστάσεως με τη χρήση της τεχνολογίας. Η οποία μόνο θετικά δεν έχει! Δεν λέω καλή είναι και η τεχνολογία, μπορούμε τώρα με τον εγκλεισμό μας να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας, που είναι μακριά μας. Για πόσο ακόμα, άγνωστο! Και ξεκινάμε τις βιντεοκλήσεις από τη μία, και τις αναρτήσεις στα Facebook και Instagram από την άλλη, λες και είμαστε παρουσιάστριες μεσημεριανής εκπομπής.
Τι γίνεται όμως, όταν η εισβολή της τεχνολογίας αγγίζει απειλητικά το όρια της υγιούς εργασίας μας; Πότε παραβιάζεται το ωράριο εργασίας μέσα από τη διαδικτυακή εργασία; Και ποιος ελέγχει τις συνθήκες εργασίας μας από τον χώρο του σπιτιού μας; Σίγουρα όλοι όσοι χρειάστηκε να εργαστούμε διαδικτυακά από το σπίτι μας ξεχάσαμε τα ωράρια εργασίας. Δουλέψαμε παραπάνω ώρες όχι μόνο για να «ικανοποιήσουμε», ευχαριστήσουμε τον «μάστρο» μας, αλλά και γιατί οι ίδιοι δεν ξέραμε τα δικαιώματά μας στην τηλεργασία.
Πώς να τα ξέρουμε άλλωστε; Αφού δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο στην Κύπρο, το οποίο αφορά στην τηλεργασία. Απίθανο και όμως αληθινό. Την ίδια ώρα που η Κυβέρνηση κάλεσε χιλιάδες εργαζόμενους να εκτελέσουν τα εργασιακά τους καθήκοντα από το σπίτι τους, δεν είχε θεσπίσει, ούτε προβλέψει μια σχετική νομοθεσία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των τηλεργαζομένων.
Και έτσι, επαφίεται στη διακριτική (;) ευχέρεια του αφεντικού, εάν θα έχεις μια αναπαυτική καρέκλα για να εργαστείς από το σπίτι σου. Αλλά ποιος νοιάζεται τώρα αν πονάει η πλάτη σου από τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας που καλείσαι να καλύψεις ή αν έχεις ικανοποιητικό υπολογιστή για να εργαστείς. Το μεροκάματο να βγει. Και αν δεν βγει: απολύθηκες, λόγω κρίσης. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Εν μια νυκτή. Η τηλεργασία μας, μπήκε για τα καλά σε καραντίνα. Μην ξεχάσουμε τη ζωή μας εκεί μέσα.
