Εικόνες γνώριμες, μυρωδιές και μια αίσθηση οικειότητας κυριαρχούσαν στους δρόμους του Αϊβαλιού, ένα ζεστό πρωινό με μια δροσιά, σαν σωτήρας στην καρδιά του καλοκαιριού, να μας δώσει ώθηση να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Εκατό χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη Μικρασιατική καταστροφή και είναι πολλές οι οικογένειες των Ελλήνων με κοινές μνήμες από τα απέναντι παράλια…
Ιστορίες, παραμύθια, τραγούδια ειπωμένα αλλιώτικα και παραλλαγμένα, μα με την ίδια αγάπη και όχι αλλαγμένα.
Πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκα στη γειτονιά της προγιαγιάς μου, στην αρχοντική Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Αϊβαλί ή Κυδωνίες.
Σαν ένστικτο, πες το όπως θες, ένιωσα πως εκεί ήταν το σπίτι της οικογένειάς της, κάπου εκεί ήταν όντως. Είχαν και μια ταβέρνα κάτω στην προκυμαία, θυμούνται οι παλιότεροι.
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες ερχόμενοι στη Λέσβο, αντιμετώπισαν δυσκολίες από τους ντόπιους κατοίκους. Προς τιμήν του δικού τους χωριού ονόμασαν Νέες Κυδωνίες το χωριό του νησιού Μπαλτζίκι.
Στα περισσότερα χωριά που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες κυριαρχούσε το τουρκικό στοιχείο, είτε ονομασία, είτε αρχιτεκτονική, είτε κουλτούρα.
Γιατί οι λαοί έχουν πιο πολλά κοινά, από ότι διαφορές. Και μπορούν και θέλουν να ζουν αγαπημένοι.
Σήμερα τουριστικό το Αϊβαλί, μα πάντα γνώριμο, αλησμόνητο και αγαπημένο. Ένα πρωινό του Ιούλη, ψάχνοντας για τα χαμένα…
