Η δυναμική σχέση μεταξύ των εφημερίδων και της λογοτεχνίας στην Ελλάδα, η οποία επικρατεί ως ένα βαθμό και στις μέρες μας, ξεκίνησε περίπου στις αρχές του 19ου αιώνα. Κατά τις απαρχές του ελληνικού Τύπου υπήρξαν μαχητικοί δημοσιογράφοι, σε μία εποχή εξαιρετικά επικίνδυνη. Ήταν επικίνδυνο να εκφράσει κάποιος δημόσια απόψεις αντίθετες από το ισχύον πολιτικό καθεστώς. Για αυτό το λόγο, είχαν εμπλακεί ακόμη και κληρικοί (ως κάλυψη), των οποίων οι δράσεις για ελεύθερη έκφραση χρηματοδοτούνταν από Έλληνες εμπόρους της διασποράς.
Η πρώτη ελληνική, καθημερινή εφημερίδα εκδόθηκε το 1873-1922 στην Αθήνα και ονομάζονταν «Εφημερίς». Εκδότης ήταν ο Δημήτριος Κορομηλάς, ο οποίος έγραφε και θεατρικά έργα. Συνεργάτης της εφημερίδας ήταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο οποίος έγραφε, διόρθωνε, μετέφραζε κείμενα, καθώς και άλλοι λόγιοι, άνθρωποι των γραμμάτων, οι οποίοι αναμείχθηκαν στην έκδοση. Υπήρχε δηλαδή μια ζύμωση ανάμεσα στους ανθρώπους των γραμμάτων και του Τύπου. Υπήρχε βέβαια, έντονη λογοκρισία, με περιπτώσεις εκδοτών και δημοσιογράφων να οδηγούνται ακόμη και στη φυλακή.
Παρόλα αυτά, αυτή η δυναμική σχέση μεταξύ εφημερίδας και λογοτεχνίας, οδήγησε, παρά τις δυσκολίες, στη θεμελίωση της παιδείας του αναγνωστικού κοινού της εποχής. Δεν είχε διαμορφωθεί ακόμη η φυσιογνωμία του Τύπου και έτσι οι λόγιοι δημοσιογράφοι (δημοσιολόγοι), συνέβαλαν στη λογοτεχνική εξέλιξη μέσα από νουβέλες, μυθιστορήματα ή διηγήματα σε συνέχειες. Θεμελιώθηκε η ελληνική ταυτότητα, παγιώθηκε η ελληνική συνείδηση στις αρχές του 19ου αιώνα. Έδωσε βήμα στους νέους να γράψουν, καθώς και στη διαμόρφωση νέων, προοδευτικών ιδεών (Ραμπαγάς).
Στην πορεία, στα μέσα του 19ου αιώνα ο Τύπος είχε άμεση σχέση με τις αξίες, τις οποίες πρέσβευε ο Διαφωτισμός και η γαλλική επανάσταση. Οι λογοτέχνες μέσα από τις εφημερίδες εξέφραζαν την άποψή τους για τα κοινά, άλλωστε είχαν πολιτική ανάμειξη και οδήγησαν τους απλούς αναγνώστες να αποκτήσουν κριτική σκέψη και να ελευθερία έκφρασης. Ακόμη και σήμερα, ο Τύπος πρεσβεύει την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και δίνει φωνή στους πολίτες. Η ανάμειξη της λογοτεχνίας στον Τύπο ήταν και είναι καθοριστικής σημασίας.
Άλλωστε, η λογοτεχνία έχει πολλά είδη έκφρασης, όπως η σατυρική ποίηση, το διήγημα, το μυθιστόρημα και το χρονογράφημα. Τα οποία με τη σειρά τους, έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα αναγνωστών με διαφορετικές απόψεις. Σήμερα, δυστυχώς δεν έχουμε την ίδια ποιότητα και ποσότητα λόγιων δημοσιογράφων, λόγω της ταχύτητας της είδησης, του ανταγωνισμού και της εμπορευματοποίησης των μέσων. Παρόλα αυτά, όπως λέει και ο Γάλλος νομπελίστας φιλόσοφος και λογοτέχνης Αλμπέρ Καμύ, όταν υπάρχει ελεύθερος Τύπος, μπορεί να είναι καλός. Όταν όμως, δεν υπάρχει ελεύθερος Τύπος, τότε σίγουρα θα είναι κακός.
