Πολλές φορές γίνεται δημοσίευση στοιχείων ή και φωτογραφιών ενός ατόμου, το οποίο φέρεται να έχει πράξει κάτι ανήθικο για την υπόλοιπη κοινωνία. Η πράξη αυτού του προσώπου ταράζει την εύρυθμη ζωή των συμπολιτών του, οι οποίοι έχουν την ανάγκη να “ξεντροπιάσουν” τον δράστη ή τον ύποπτο μέσα από την ανάρτηση φωτογραφιών του στο διαδίκτυο.
Αυτή η ευχαρίστηση, η οποία πηγάζει από τη διαπόμπευση ενός ατόμου στο ευρύ κοινό δεν είναι κάτι το καινούργιο. Έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα, όπου πραγματοποιούσαν δημόσια δίκη όταν κάποιος φέρονταν χωρίς ντροπή και ενσυναίσθηση.
Μάλιστα, ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια αναλύει τις μορφές της ηθικής και της αρετής, οι οποίες προκύπτουν από τη διδασκαλία και θέλουν χρόνο και εμπειρία για να αποκτηθούν. Για παράδειγμα, ο Αριστοτέλης λέει ότι ένα παιδί μπορεί να μάθει μαθηματικά μέσω της διδασκαλίας, αλλά δεν μπορεί να μάθει την αρετή γιατί δεν διαθέτει ακόμη την πείρα λόγω της νεαρής ηλικίας του.
Επίσης, σύμφωνα με τον Πλάτωνα η έννοια του αγαθού συνδέεται με τον δίκαιο τρόπο ζωής, ενυπάρχει με την ψυχή και δεν ταυτίζεται με τα χρήματα.
Εγκληματολόγοι ακόμη δεν έχουν κατασταλάξει κατά πόσον η ενσυναίσθηση είναι έμφυτη, δηλαδή πηγάζει αυθόρμητα από την ψυχή του ανθρώπου ή επίκτητη, δηλαδή μαθαίνεται μέσα από τις κοινωνικές συνθήκες, τις οποίες βιώνει ένα άτομο. Για παράδειγμα, εγκληματίας γεννιέσαι ή γίνεσαι; Το ερώτημα είναι αμφιλεγόμενο. Η απάντηση εξαρτάται από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Υπάρχουν περιπτώσεις εγκληματιών οι οποίοι μεγάλωσαν σε καλές οικογενειακές συνθήκες και άνθρωποι οι οποίοι είναι καταξιωμένοι οικονομικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, προσωπικά αλλά βγάζουν φθόνο για τον συνάνθρωπο τους.
Το γεγονός ότι δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα μια ξεκάθαρη απάντηση στον τρόπο υιοθέτησης της ενσυναίσθησης προκύπτει από τη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου και την ανάγκη για κατανόηση των πολύπλευρων εκφάνσεων του μυαλού του. Γιατί όταν σκεπτόμαστε κάτι, καλό ή κακό, το επόμενο βήμα είναι να το πράξουμε.
