Με αφορμή την χθεσινή διακαναλική προεκλογική τηλεμαχία των τριών υποψηφίων για τη διεκδίκηση της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Φεβρουάριο του 2023, μου απαντήθηκε το ερώτημα που διαχρονικά αμφιταλαντεύει πολιτικούς αναλυτές και κοινωνία σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και ιδιαίτερα μετά την καταμέτρηση των ψήφων.
Είναι η στιγμή κατά την οποία διαπιστώνουμε την απάντηση των νέων ανθρώπων στην υποκρισία και στις ψεύτικες υποσχέσεις των υποψηφίων πολιτικών, μέσα από την αποχή τους στην ψηφοφορία.
Στην ερώτηση, λοιπόν, γιατί είναι τόσο μεγάλη η αποχή των νέων από τις εκλογές, η απάντηση είναι απλή: Γιατί οι υποψήφιοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τα προβλήματα, τις ανάγκες και τα όνειρα των νέων.
Αντιθέτως, εστιάζουν στην επίλυση οικονομικών ζητημάτων, όπως μισθοί, δάνεια, συντάξεις, των σίγουρων ψηφοφόρων τους, κυβερνητικών και συνταξιούχων, των οποίων οι ανάγκες βρίσκονται καθημερινά στη δημόσια ατζέντα. «Εντάξει, μπορεί ο νέος να μην έχει μια εργασία με αξιοπρεπή μισθό για να μπορέσει να αναπτυχθεί, αλλά (σου λέει) θα έχουν οι γονείς και η γιαγιά λεφτά για να τον χαρτζιλικώνουν, οι οποίοι φυσικά θα τρέξουν να ψηφίσουν».
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται σε κάθε προεκλογική περίοδο, με αμοιβαία την αδιαφορία μεταξύ υποψηφίων και νέων. Πόσο λυπηρό. Να σου παρέχεται το τόσο μεγάλο δικαίωμα, αυτό της Δημοκρατίας και εσύ να του γυρίζεις την πλάτη.
Η εναλλαγή κυριαρχίας πρώτης και τέταρτης εξουσίας με επαναλαμβανόμενη αντιστροφή ρόλων
Έχω προσέξει επίσης, μια σημαντική διαφορά πριν και μετά τις εκλογές. Κατά την προεκλογική εκστρατεία οι υποψήφιοι εμφανίζονται μετρημένοι και ευγενικοί προς το κοινό και τους δημοσιογράφους, ενώ μετά τη λήξη της ψηφοφορίας εμφανίζονται με μια τεράστια έπαρση και κακή διάθεση άσκησης εξουσίας προς το ίδιο το κοινό και τους δημοσιογράφους, τους οποίους νωρίτερα παρακαλούσαν να τους ψηφίσουν και να τους προβάλουν.
Πόσο οξύμωρο. Αλλά έτσι είναι και επιβεβαιώνεται η γνωστή φράση: Το χρήμα πολύ εμίσησαν, τη δόξα ουδείς. Όπως (ουδείς) κανένας θα μείνει και αυτός που καταχράται τη βούληση του λαού που τον ανέδειξε στην πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και το δημόσιο χρήμα που του εμπιστεύτηκε για να το διαχειρίζεται και έχει χρέος να το υπηρετεί. Όχι για προσωπικό του όφελος αλλά για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
«Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου», είναι η συχνότερη δήλωση των νεοεκλεγέντων πολιτικών αμέσως μετά το πέρας των εκλογών όταν απευθύνονται για πρώτη φορά ως νικητές στο κοινό. Πώς γίνεται, αναρωτιέμαι, να περιλούζεσαι με τόση ευτυχία, όταν λογικά θα έχεις την υποχρέωση να φροντίσεις έναν ολόκληρο λαό με ιδιαίτερη έμφαση στους πιο ευάλωτους συνανθρώπους σου; Μήπως θα ήταν πιο τίμιο να δήλωναν: «Είναι η πιο υπεύθυνη στιγμή της ζωής μου»; Ορθότερο και ηθικότερο μου ακούγεται.
Όσο οι έχοντες την εξουσία, αφήνουν έστω και έναν άνθρωπο πλησίον του να πεινάει και να υποφέρει, τότε έχουν αποτύχει ως ηγέτες.
Στις επόμενες εκλογές να πάτε να ψηφίσετε, να προσέξετε ποιον θα ψηφίσετε και να διεκδικείτε τα δικαιώματά σας από τον εκλεγέντα αφότου ψηφίσετε. Μέχρις ότου να υπάρξει κάποιος για τον οποίο θα είμαστε περήφανοι που εκλέξαμε και δεν θα χρειαστεί να λέμε τα αυτονόητα. Μέχρι τότε θα αγωνιζόμαστε για αυτούς που έχασαν την ελπίδα τους, με τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας, στην πιο μεγάλη γιορτή της Δημοκρατίας. Με την ψήφο μας!
*Ισχύει και για τις προσεχείς εκλογές στην Ελλάδα το 2023.
